زندگی چون کودکی تنهاست:

اشک سردی همچون مروارید

میدود در جام چشمانش،

میچکد بر خاک،

سادگی در چهره اش پیداست!

میدمد در آسمان گونه هایش گرم،

می شکوفد در بنا گوشش

غنچه آزرم.

گاه ابر تیره اندوه

بر جبینش میگشد دامن

سر فرو می آورد نا شاد،

چون نهالی نرمو نازک تن

در گذار باد

زندگی زیباست:

چون غزالی در کنار چشمه ای،در خلوت جنگل

مانده از دیدار جفت گمشده محروم

دیده اش از انتظاری جاودان لبریز

در بهاری سرد

مرغ زیبایی نشسته شادمان بر شاخه اندوه

سادگی افتاده همچون شبنمی از دیده مهتاب

در سکون حیرتی خاموش

بر عقیق بوته اعجاب

زندگی چون کودکی تنهاست:

ساده و غمناک؛

زندگی زیباست

نوشته شده در چهارشنبه 92/9/6ساعت 10:39 صبح توسط Shayan نظرات ( ) |